BEK FELL IN LOVE.

Caravanserai fell into a deep peaceful sleep. It was mid-night. Hasanali unlocked the long screw lock, lit a candle, and making Bek’s bed, began waiting for him. However, for some reason, Otabek did not come along. He stood stiff, leaning against a pillar as if he never saw that the door was opened, a candle was lit, and the bed was ready.

-        I made a bed for you, Bek.

After these words, Otabek entered the room and sat on  the mattress near the bedside. Hasanali was waiting for the Bek to be undressed and lie down, because he wanted to take the candle to the next room. However, Otabek sat at the bed-side, falling into deep thought again.

Hasanali had already noticed some changes in otabek for several days. Otabek’s unusual behavior over the past five-six days made hasanali surprised. That unusual behavior was that Otabek was not looking like himself, forgot about everyone, became absent-minded, and was indifferent to the things which were happening around him. 

BEK OSHIQ.

Saroy tinch uyquda, tun yarim. Hasanali hujraning uzun burama qulufini ochib ichkariga sham' yoqdi va bekning to'shagini yozib uning kirib yotishini kutib turdi. Ammo Otabek nima uchundir tez kira vermadi. Hujra eshigini ochilganidan, sham' yoqilib, o‘rin yozilgandan go‘yo xabarsiz kabi ustunga suylangancha qotib turar edi.
— O‘rningizni yozdim, bek.
Otabek bu so‘z bilan hujraga kirdi va borib to'shagi yoniga o‘lturdi. Hasanali bekning yeshinib yotishini kutib turar, chunki uni yotqizib yoqilgan sham'ni o‘zi bilan narigi hujraga olib chiqmoqchi edi. Biroq Otabek to'shagi yoniga o‘lturdi-da, yana o‘yлаб qoldi... Otabek bir necha kunlardan beri Hasanlining ko‘ziga boshqacha ko‘rinar edi.

Hasanali Otabekda shu kungacha ko‘rilmagan qiziq bir holatga besh-olti kundan beri ajabsinib yurar edi. Hasanalini ajabsindirish holat ham bekning shuning singari xayol ichida barcha narsani unutiq qo‘yishi va boshqa ishlar haqida e'tibor va parvosizligi edi.
Hasanali bekning hozirgi ipidan-ninasigacha bo‘lgan qiziq holini uzoq kuzatib turdi. Lekin Otabek xayol surishdan zerikmasa ham Hasanali kuzatishidan zerikdi. 

KUVA.

It was 899 AH…!

Heavy clouds hung in the sultry summer sky over Fergana. The valley had sweltered all day in the stuffy air, and evening unleashed a fierce downpour. Flowing through the red soil of the hills, the Kuvasai River quickly gathered pace, its swollen waters now crimson.

Hiding from prying eyes, a young couple were standing beneath the branches of a weeping willow  that grew on the bank.

“Believe me, Robia,” the boy said in an agitated whisper. “Believe me. Don’t be scared . I won’t let anything happen to you, not as long as I live.”

“May the Almighty preserve you, Tahir… It’s just… We’ve been overrun, hostile forces have attacked our land, thousands and thousands of them. Can they be stopped? Who by? Look, over there! More refugees…So many of them, poor souls…!”

QUVA QIL USTIDA TURGAN TAQDIRLAR.



Milodiy 1494-yilning yozi. Saratón issig‘ida Farg‘ona vodiysining osmoniga chiqqan quyuq bulutlar kuni bo‘yi havoni dim qilib turdi-yu, kechki payt birdan jala quyib berdi. Qizil tuproqli tepaliklar orasidan o‘tib kelayotgan sersuv Quvasoy qoni qo‘shib oqizilgandek qip-qizil bo‘lib ketdi.

Soy bo‘yidagi majnuntollarda panada bir yig‘it bilan qiz shivirlashib gaplashmoqdalar edi.
— Robiya, inon, men tirik bo‘lsam, senga balo-qazoni yo‘latmasmen!
— Tangrim sizni ham panohida asrasin, Tohir og‘a!.. Yo‘g‘iyning ming-ming askari bor. Qaysi biriga bas kelursiz? Ana, qochqinlarga qarang!... 

Harry Potter.

 

At half past eight, Mr. Dursley picked up his briefcase, pecked Mrs. Dursley on the cheek, and tried to kiss Dudley good-bye but missed, because Dudley was now having a tantrum and throwing his cereal at the walls. “Little tyke,” chortled Mr. Dursley as he left the house. He got into his car and backed out of number four’s drive.

Garri Potter.

 

Soat sakkiz yarimda janob Dursley portfelini olib, Mrs. Dursleyga yonog‘idan o‘pdi va Dudlini xayrlash uchun o‘pishga harakat qildi, lekin Dudli allaqachon g‘azablangan edi va oshxona devorlariga moshaklarini uloqtirayotgan edi. “Kichkina qiziq”  dedi janob Dursley uydan chiqib ketayotganda. U mashinasiga o‘tirdi va to‘rtinchi raqamli uyning yo‘lidan chiqib ketdi.

Harry Potter.

 

Mr. Dursley always sat with his back to the window in his office on the ninth floor. If he hadn’t, he might have found it harder to concentrate on drills that morning. He didn’t see the owls swooping past in broad daylight, though people down in the street did; they pointed and gazed open-mouthed as owl after owl sped overhead. Most of them had never seen an owl even at nighttime. Mr. Dursley, however, had a perfectly normal, owl-free morning. He yelled at five different people. He made several important telephone calls and shouted a bit more. He was in a very good mood until lunchtime, when he thought he’d stretch his legs and walk across the road to buy himself a bun from the bakery.

Garri Potter.



Janob Dursley doimo o‘zining ofisida, to‘qqizinchi qavatda, derazaga orqa o‘girilib o‘tirardi. Agar u buni qilmaganida, o‘sha tongda mashg‘ulotlarga diqqatini jamlash qiyinroq bo‘lishi mumkin edi. U kunduzi keng quyoshda uchayotgan sarg‘aytuvchilarni ko‘rmadi, lekin ko‘chada odamlar buni ko‘rishdi; ular ko‘rsatib, og‘zini ochib qarab turishdi, har bir sarg‘aytuvchi ustidan o‘tib ketayotganini ko‘rishdi. Ularning aksariyati hatto kechasi ham sarg‘aytuvchini ko‘rmagan edi. Ammo Janob Dursley uchun to‘liq normal, sarg‘aytuvchidan xoli bir tong bo‘lib o‘tdi. U beshta turli odamga baqirdi. U bir necha muhim telefon qo‘ng’iroqlarini qildi va yana biroz baqirdi. U tushlik vaqtigacha juda yaxshi 113 kayfiyatda edi, o‘sha paytda esa oyoqlarini cho‘zish va nonvoydan o‘ziga bir non sotib olish uchun yo‘lni kesib o‘tishga qaror qildi.












2025. BadiiyTarjima

Designed by Teshaboyeva Ziyoda Qodirovna and Bafoyeva Nilufar Salimovna